● FIRMA DELLA DICHIARAZIONE COMUNE DI PAPA BENEDETTO XVI E DEL PATRIARCA BARTOLOMEO I, NEL PATRIARCATO ECUMENICO AD ISTANBUL

Al termine della celebrazione della Divina Liturgia nella Chiesa Patriarcale di S. Giorgio al Fanar, il Santo Padre Benedetto XVI e il Patriarca Ecumenico S.S. Bartolomeo I si recano nella Sala del Trono del Patriarcato Ecumenico per la firma della Dichiarazione Congiunta che riportiamo di seguito:

«Voici le jour que le Seigneur a fait, qu’il soit notre bonheur et notre joie» (Ps 117,24)!

La rencontre fraternelle que nous avons eue, nous, Benoît XVI, Pape de Rome, et Bartholomaios I, Patriarche œcuménique, est l’œuvre de Dieu, et en quelque sorte un don venant de Lui. Nous rendons grâce à l’Auteur de tout bien qui nous permet encore une fois, dans la prière et l’échange, d’exprimer notre joie de nous sentir frères et de renouveler notre engagement en vue de la pleine communion. Cet engagement nous vient de la volonté de notre Seigneur et de notre responsabilité de Pasteurs dans l’Église du Christ. Puisse notre rencontre être un signe et un encouragement pour nous à partager les mêmes sentiments et les mêmes attitudes de fraternité, de collaboration et de communion dans la charité et dans la vérité. L’Esprit Saint nous aidera à préparer le grand jour du rétablissement de la pleine unité, quand et comme Dieu le voudra. Nous pourrons alors nous réjouir et exulter vraiment.

1. Nous avons évoqué avec gratitude les rencontres de nos vénérés prédécesseurs, bénis par le Seigneur, qui ont montré au monde l’urgence de l’unité et qui ont tracé des sentiers sûrs pour y parvenir, dans le dialogue, la prière et la vie ecclésiale quotidienne. Le Pape Paul VI et le Patriarche Athénagoras I, pèlerins à Jérusalem sur le lieu même où Jésus Christ est mort et est ressuscité pour le salut du monde, se sont ensuite rencontrés de nouveau, ici au Phanar et à Rome. Ils nous ont laissé une déclaration commune qui garde toute sa valeur, soulignant que le vrai dialogue de la charité doit soutenir et inspirer tous les rapports entre les personnes et entre les Églises elles-mêmes, «doit être enraciné dans une fidélité totale à l’unique Seigneur Jésus Christ et dans un respect mutuel de leurs propres traditions» (Tomos Agapis, 195). Nous n’avons pas non plus oublié l’échange de visites entre Sa Sainteté le Pape Jean-Paul II et Sa Sainteté Dimitrios I. C’est précisément durant la visite du Pape Jean-Paul II, sa première visite œcuménique, que fut annoncée la création de la Commission mixte pour le dialogue théologique entre l’Église Catholique romaine et l’Église Orthodoxe. Celle-ci a réuni nos Églises dans le but déclaré de rétablir la pleine communion.

En ce qui concerne les relations entre l’Église de Rome et l’Église de Constantinople, nous ne pouvons oublier l’acte ecclésial solennel reléguant dans l’oubli les anciens anathèmes qui, durant des siècles, ont affectéde manière négative les rapports entre nos Églises. Nous n’avons pas encore tiré de cet acte toutes les conséquences positives qui peuvent en découler pour notre marche vers la pleine unité, à laquelle la Commission mixte est appelée à apporter une contribution importante. Nous exhortons nos fidèles à prendre une part active dans cette démarche, par la prière et par des gestes significatifs.

2. Lors de la session plénière de la Commission mixte pour le dialogue théologique qui s’est tenue récemment à Belgrade et qui a généreusement été accueillie par l’Église orthodoxe serbe, nous avons exprimé notre joie profonde pour la reprise du dialogue théologique. Après une interruption de quelques années, due à diverses difficultés, la Commission a pu travailler à nouveau dans un esprit d’amitié et de collaboration. En traitant le thème «Conciliarité et autorité dans l’Église» au niveau local, régional et universel, elle a entrepris une phase d’étude sur les conséquences ecclésiologiques et canoniques de la nature sacramentelle de l’Église. Cela permettra d’aborder quelques-unes des principales questions encore controversées. Nous sommes décidés à soutenir sans cesse, comme par le passé, le travail confié à cette Commission et nous accompagnons ses membres de nos prières.

3. Comme Pasteurs, nous avons tout d’abord réfléchi à la mission d’annoncer l’Évangile dans le monde d’aujourd’hui. Cette mission, «Allez donc, de toutes les nations faites des disciples» (Mt 28, 19), est aujourd’hui plus que jamais actuelle et nécessaire, même dans les pays traditionnellement chrétiens. De plus, nous ne pouvons pas ignorer la montée de la sécularisation, du relativisme, voire du nihilisme, surtout dans le monde occidental. Tout cela exige une annonce renouvelée et puissante de l’Évangile, adaptée aux cultures de notre temps. Nos traditions représentent pour nous un patrimoine qui doit être partagé, proposé et actualisé continuellement. C’est pourquoi nous devons renforcer les collaborations et notre témoignage commun devant toutes les nations.

4. Nous avons évalué positivement le chemin vers la formation de l’Union européenne. Les acteurs de cette grande initiative ne manqueront pas de prendre en considération tous les aspects qui touchent à la personne humaine et à ses droits inaliénables, surtout la liberté religieuse, témoin et garante du respect de toute autre liberté. Dans chaque initiative d’unification, les minorités doivent être protégées, avec leurs traditions culturelles et leurs spécificités religieuses. En Europe tout en demeurant ouverts aux autres religions et à leur contribution à la culture, nous devons unir nos efforts pour préserver les racines, les traditions et les valeurs chrétiennes, pour assurer le respect de l’histoire, ainsi que pour contribuer à la culture de la future Europe, à la qualité des relations humaines à tous les niveaux. Dans ce contexte, comment ne pas évoquer les très anciens témoins et l’illustre patrimoine chrétiens de la terre où a lieu notre rencontre, en commençant par ce que nous dit le livre des Actes des Apôtres, évoquant la figure de saint Paul, Apôtre des nations. Sur cette terre, le message de l’Évangile et l’ancienne tradition culturelle se sont rejoints. Ce lien, qui a tant contribué à l’héritage chrétien qui nous est commun, demeure actuel et portera encore des fruits dans l’avenir pour l’évangélisation et pour notre unité.

5. Notre regard s’est porté sur les lieux du monde d’aujourd’hui où vivent les chrétiens et sur les difficultés auxquelles ils doivent faire face, en particulier la pauvreté, les guerres et le terrorisme, mais également les diverses formes d’exploitation des pauvres, des émigrés, des femmes et des enfants. Nous sommes appelés à entreprendre ensemble une action en faveur du respect des droits de l’homme, de tout être humain, créé à l’image et à la ressemblance de Dieu, du développement économique, social et culturel. Nos traditions théologiques et éthiques peuvent offrir une base solide de prédication et d’action communes. Nous voulons avant tout affirmer que tuer des innocents au nom de Dieu est une offense envers Lui et envers la dignité humaine. Nous devons tous nous engager pour un service renouvelé de l’homme et pour la défense de la vie humaine, de toute vie humaine.

Nous avons profondément à cœur la paix au Moyen-Orient, où notre Seigneur a vécu, a souffert, est mort et est ressuscité, et où vivent, depuis tant de siècles, une multitude de frères chrétiens. Nous désirons ardemment que soit rétablie la paix sur cette terre, que se renforce la coexistence cordiale entre ses diverses populations, entre les Églises et entre les différentes religions qui s’y trouvent. Pour cela, nous encourageons l’établissement de rapports plus étroits entre les chrétiens et d’un dialogue interreligieux authentique et loyal, en vue de lutter contre toute forme de violence et de discrimination.

6. Actuellement, devant les grands dangers concernant l’environnement naturel, nous voulons exprimer notre souci face aux conséquences négatives pour l’humanité et pour la création tout entière qui peuvent résulter d’un progrès économique et technologique qui ne reconnaît pas ses limites. En tant que chefs religieux, nous considérons comme un de nos devoirs d’encourager et de soutenir tous les efforts qui sont faits pour protéger la création de Dieu et pour laisser aux générations futures une terre dans laquelle elles pourront vivre.

7. Enfin, notre pensée se tourne vers vous tous, les fidèles de nos Églises, présents partout dans le monde, évêques, prêtres, diacres, religieux et religieuses, hommes et femmes laïques engagés dans un service ecclésial et tous les baptisés. Nous saluons en Christ les autres chrétiens, les assurant de notre prière et de notre disponibilité au dialogue et à la collaboration. Avec les paroles de l’Apôtre des Gentils, nous vous saluons tous: «À vous, grâce et paix de la part de Dieu notre Père et du Seigneur Jésus Christ» (2 Co 1, 2).

Phanar, le 30 Novembre 2006.

[01718-03.04] [Texte original: Français]

"This is the day that the Lord has made, let us rejoice and be glad in it!" (Ps 117:24)

This fraternal encounter which brings us together, Pope Benedict XVI of Rome and Ecumenical Patriarch Bartholomew I, is God’s work, and in a certain sense his gift. We give thanks to the Author of all that is good, who allows us once again, in prayer and in dialogue, to express the joy we feel as brothers and to renew our commitment to move towards full communion. This commitment comes from the Lord’s will and from our responsibility as Pastors in the Church of Christ. May our meeting be a sign and an encouragement for us to share the same sentiments and the same attitudes of fraternity, cooperation and communion in charity and truth. The Holy Spirit will help us to prepare the great day of the re-establishment of full unity, whenever and however God wills it. Then we shall truly be able to rejoice and be glad.

1. We have recalled with thankfulness the meetings of our venerable predecessors, blessed by the Lord, who showed the world the urgent need for unity and traced sure paths for attaining it, through dialogue, prayer and the daily life of the Church. Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I went as pilgrims to Jerusalem, to the very place where Jesus Christ died and rose again for the salvation of the world, and they also met again, here in the Phanar and in Rome. They left us a common declaration which retains all its value; it emphasizes that true dialogue in charity must sustain and inspire all relations between individuals and between Churches, that it "must be rooted in a total fidelity to the one Lord Jesus Christ and in mutual respect for their own traditions" (Tomos Agapis, 195). Nor have we forgotten the reciprocal visits of His Holiness Pope John Paul II and His Holiness Dimitrios I. It was during the visit of Pope John Paul II, his first ecumenical visit, that the creation of the Mixed Commission for Theological Dialogue between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church was announced. This Commission brought our Churches together with the declared aim of re-establishing full communion.

As far as relations between the Church of Rome and the Church of Constantinople are concerned, we cannot fail to recall the solemn ecclesial act effacing the memory of the ancient anathemas which for centuries have had a negative effect on relations between our Churches. We have not yet drawn from this act all the positive consequences which can flow from it in our progress towards full unity, to which the mixed Commission is called to make an important contribution. We exhort our faithful to take an active part in this process, through prayer and through significant gestures.

2. At the time of the plenary session of the mixed Commission for theological dialogue, which was recently held in Belgrade through the generous hospitality of the Serbian Orthodox Church, we expressed our profound joy at the resumption of the theological dialogue. This had been interrupted for several years because of various difficulties, but now the Commission has been able to work afresh in a spirit of friendship and cooperation. In treating the topic "Conciliarity and Authority in the Church" at local, regional and universal levels, the Commission undertook a phase of study on the ecclesiological and canonical consequences of the sacramental nature of the Church. This will permit us to address some of the principal questions that are still unresolved. We are committed to offer unceasing support, as in the past, to the work entrusted to this Commission and we accompany its members with our prayers.

3. As Pastors, we have first of all reflected on the mission to proclaim the Gospel in today’s world. This mission, "Go, make disciples of all nations" (Mt 28:19), is today more timely and necessary than ever, even in traditionally Christian countries. Moreover, we cannot ignore the increase of secularization, relativism, even nihilism, especially in the Western world. All this calls for a renewed and powerful proclamation of the Gospel, adapted to the cultures of our time. Our traditions represent for us a patrimony which must be continually shared, proposed, and interpreted anew. This is why we must strengthen our cooperation and our common witness before the world.

4. We have viewed positively the process that has led to the formation of the European Union. Those engaged in this great project should not fail to take into consideration all aspects affecting the inalienable rights of the human person, especially religious freedom, a witness and guarantor of respect for all other freedoms. In every step towards unification, minorities must be protected, with their cultural traditions and the distinguishing features of their religion. In Europe, while remaining open to other religions and to their cultural contributions, we must unite our efforts to preserve Christian roots, traditions and values, to ensure respect for history, and thus to contribute to the European culture of the future and to the quality of human relations at every level. In this context, how could we not evoke the very ancient witnesses and the illustrious Christian heritage of the land in which our meeting is taking place, beginning with what the Acts of the Apostles tells us in evoking the figure of Saint Paul, Apostle of the Gentiles? In this land, the Gospel message and the cultural tradition of the ancient world met. This link, which has contributed so much to the Christian heritage that we share, remains timely and will bear more fruit in the future for evangelization and for our unity.

5. Our concern extends to those parts of today’s world where Christians live and to the difficulties they have to face, particularly poverty, wars and terrorism, but equally to various forms of exploitation of the poor, of migrants, women and children. We are called to work together to promote respect for the rights of every human being, created in the image and likeness of God, and to foster economic, social and cultural development. Our theological and ethical traditions can offer a solid basis for a united approach in preaching and action. Above all, we wish to affirm that killing innocent people in God’s name is an offence against him and against human dignity. We must all commit ourselves to the renewed service of humanity and the defence of human life, every human life.

We take profoundly to heart the cause of peace in the Middle East, where our Lord lived, suffered, died and rose again, and where a great multitude of our Christian brethren have lived for centuries. We fervently hope that peace will be re-established in that region, that respectful coexistence will be strengthened between the different peoples that live there, between the Churches and between the different religions found there. To this end, we encourage the establishment of closer relationships between Christians, and of an authentic and honest interreligious dialogue, with a view to combatting every form of violence and discrimination.

6. At present, in the face of the great threats to the natural environment, we want to express our concern at the negative consequences for humanity and for the whole of creation which can result from economic and technological progress that does not know its limits. As religious leaders, we consider it one of our duties to encourage and to support all efforts made to protect God’s creation, and to bequeath to future generations a world in which they will be able to live.

7. Finally, our thoughts turn towards all of you, the faithful of our Churches throughout the world, Bishops, priests, deacons, men and women religious, lay men and women engaged in ecclesial service, and all the baptized. In Christ we greet other Christians, assuring them of our prayers and our openness to dialogue and cooperation. In the words of the Apostle of the Gentiles, we greet all of you: "Grace to you and peace from God our Father and the Lord Jesus Christ" (2 Cor 1:2).

From the Phanar, 30 November 2006

[01718-02.03] [Original text: French]

 TRADUZIONE IN LINGUA ITALIANA

«Questo è il giorno fatto dal Signore, rallegriamoci ed esultiamo in esso» (Sal 117,24)

Il fraterno incontro che abbiamo avuto, noi, Benedetto XVI, Papa di Roma e Bartolomeo I, Patriarca ecumenico, è opera di Dio e per di più un dono che proviene da Lui. Rendiamo grazie all’Autore di ogni bene, che ci permette ancora una volta, nella preghiera e nello scambio, d’esprimere la nostra gioia di sentirci fratelli e di rinnovare il nostro impegno in vista della piena comunione. Tale impegno ci proviene dalla volontà di nostro Signore e dalla nostra responsabilità di Pastori nella Chiesa di Cristo. Possa il nostro incontro essere un segno e un incoraggiamento per noi a condividere gli stessi sentimenti e gli stessi atteggiamenti di fraternità, di collaborazione e di comunione nella carità e nella verità. Lo Spirito Santo ci aiuterà a preparare il grande giorno del ristabilimento della piena unità, quando e come Dio lo vorrà. Allora potremo rallegrarci ed esultare veramente.

1. Abbiamo evocato con gratitudine gli incontri dei nostri venerati predecessori, benedetti dal Signore: hanno mostrato al mondo l’urgenza dell’unità e hanno tracciato sentieri sicuri per giungere ad essa, nel dialogo, nella preghiera e nella vita ecclesiale quotidiana. Il Papa Paolo VI e il Patriarca Atenagora I, pellegrini a Gerusalemme sul luogo stesso in cui Gesù è morto ed è risorto per la salvezza del mondo, si sono incontrati in seguito di nuovo, qui al Fanar ed a Roma. Essi ci hanno lasciato una dichiarazione comune che mantiene tutto il suo valore, sottolineando che il vero dialogo della carità deve sostenere ed ispirare tutti i rapporti tra le persone e tra le stesse Chiese, «deve essere radicato in una totale fedeltà all’unico Signore Gesù Cristo e nel mutuo rispetto delle tradizioni proprie» (Tomos Agapis, 195). Non abbiamo dimenticato lo scambio di visite tra Sua Santità il Papa Giovanni Paolo II e Sua Santità Dimitrios I. Fu proprio durante la visita di Papa Giovanni Paolo II, la sua prima visita ecumenica, che fu annunciata la creazione della Commissione mista per il dialogo teologico tra la Chiesa cattolica romana e la Chiesa ortodossa. Essa ha riunito le nostre Chiese con lo scopo dichiarato di ristabilire la piena comunione.

Per quanto riguarda le relazioni tra la Chiesa di Roma e la Chiesa di Costantinopoli, non possiamo dimenticare il solenne atto ecclesiale che ha relegato nell’oblio le antiche scomuniche, le quali, lungo i secoli, hanno influito negativamente sulle relazioni tra le nostre Chiese. Non abbiamo ancora tratto da questo atto tutte le conseguenze positive che ne possono derivare per il nostro cammino verso la piena unità, al quale la Commissione mista è chiamata a dare un importante contributo. Esortiamo i nostri fratelli a prendere parte attivamente a questo processo, con la preghiera e con gesti significativi.

2. In occasione della sessione plenaria della Commissione mista per il dialogo teologico tenutasi recentemente a Belgrado e generosamente ospitata dalla Chiesa ortodossa serba, abbiamo espresso la nostra gioia profonda per la ripresa del dialogo teologico. Dopo un’interruzione di qualche anno, dovuta a varie difficoltà, la Commissione ha potuto lavorare di nuovo in uno spirito di amicizia e di collaborazione. Trattando il tema: «Conciliarità e autorità nella Chiesa» a livello locale, regionale e universale, essa ha intrapreso una fase di studio sulle conseguenze ecclesiologiche e canoniche della natura sacramentale della Chiesa. Ciò permetterà di affrontare alcune delle principali questioni ancora controverse. Come nel passato, siamo decisi a sostenere incessantemente il lavoro affidato a questa Commissione, mentre ne accompagniamo i membri con le nostre preghiere.

3. Come Pastori, abbiamo innanzitutto riflettuto sulla missione di annunciare il Vangelo nel mondo di oggi. Questa missione: «Andate dunque, e ammaestrate tutte le nazioni» (Mt 28,19), oggi è più che mai attuale e necessaria, anche in paesi tradizionalmente cristiani. Inoltre, non possiamo ignorare la crescita della secolarizzazione, del relativismo e perfino del nichilismo, soprattutto nel mondo occidentale. Tutto ciò esige un rinnovato e potente annuncio del Vangelo, adatto alle culture del nostro tempo. Le nostre tradizioni rappresentano per noi un patrimonio che deve essere continuamente condiviso, proposto e attualizzato. Per questo motivo, dobbiamo rafforzare le collaborazioni e la nostra testimonianza comune davanti a tutte le nazioni.

4. Abbiamo valutato positivamente il cammino verso la formazione dell’Unione Europea. Gli attori di questa grande iniziativa non mancheranno di prendere in considerazione tutti gli aspetti che riguardano la persona umana ed i suoi inalienabili diritti, soprattutto la libertà religiosa, testimone e garante del rispetto di ogni altra libertà. In ogni iniziativa di unificazione, le minoranze debbono essere protette, con le loro tradizioni culturali e le loro specificità religiose. In Europa, pur rimanendo aperti alle altre religioni e al loro contributo alla cultura, noi dobbiamo unire i nostri sforzi per preservare le radici, le tradizioni ed i valori cristiani, per assicurare il rispetto della storia, come pure per contribuire alla cultura dell’Europa futura, alla qualità delle relazioni umane a tutti i livelli. In questo contesto, come non evocare gli antichissimi testimoni e l’illustre patrimonio cristiano della terra dove ha luogo il nostro incontro, a cominciare da quanto ci dice il libro degli Atti degli Apostoli evocando la figura di San Paolo, Apostolo delle nazioni. Su questa terra, il messaggio del Vangelo e l’antica tradizione culturale si sono saldati. Questo vincolo, che così tanto ha contribuito all’eredità cristiana che ci è comune, resta attuale e recherà ancora frutti in avvenire per l’evangelizzazione e per la nostra unità.

5. Abbiamo rivolto il nostro sguardo ai luoghi del mondo di oggi dove vivono i cristiani e alle difficoltà che debbono affrontare, in particolare la povertà, le guerre e il terrorismo, ma anche le diverse forme di sfruttamento dei poveri, degli emigrati, delle donne e dei bambini. Noi siano chiamati ad intraprendere insieme azioni a favore del rispetto dei diritti dell’uomo, di ogni essere umano, creato ad immagine e somiglianza di Dio, come pure per lo sviluppo economico, sociale e culturale. Le nostre tradizioni teologiche ed etiche possono offrire una solida base alla predicazione e all’azione comuni. Innanzitutto, vogliamo affermare che l’uccisione di innocenti nel nome di Dio è un’offesa a Lui e alla dignità umana. Tutti dobbiamo impegnarci per un rinnovato servizio all’uomo e per la difesa della vita umana, di ogni vita umana.

Abbiamo profondamente a cuore la pace in Medio Oriente, dove nostro Signore ha vissuto, ha sofferto, è morto ed è risorto, e dove vive, da tanti secoli, una moltitudine di fratelli cristiani. Desideriamo ardentemente che la pace sia ristabilita su quella terra, che si rafforzi la coesistenza cordiale tra le sue diverse popolazioni, tra le Chiese e le diverse religioni che vi si trovano. A questo fine, incoraggiamo a stabilire rapporti più stretti tra i cristiani e un dialogo interreligioso autentico e leale, per combattere ogni forma di violenza e di discriminazione.

6. Nell’epoca attuale, davanti ai grandi pericoli per l’ambiente naturale, vogliamo esprimere la nostra preoccupazione per le conseguenze negative che possono derivare per l’umanità e per tutta la creazione da un progresso economico e tecnologico che non riconosce i propri limiti. Come capi religiosi, consideriamo come uno dei nostri doveri incoraggiare e sostenere gli sforzi compiuti per proteggere la creazione di Dio e per lasciare alle generazioni future una terra sulla quale potranno vivere.

7. Infine, il nostro pensiero si rivolge a tutti voi, i fedeli delle nostre Chiese presenti ovunque nel mondo, vescovi, sacerdoti, diaconi, religiosi e religiose, uomini e donne laici impegnati in un servizio ecclesiale, ed a tutti i battezzati. Salutiamo in Cristo gli altri cristiani, assicurando loro la nostra preghiera e della nostra disponibilità al dialogo e alla collaborazione. Vi salutiamo tutti con le parole dell’Apostolo dei Gentili: «Grazia a voi e pace da Dio Padre nostro e dal Signore Gesù Cristo» (2 Cor 1,2).

Fanar, 30 novembre 2006

[01718-01.03] [Testo originale: Francese]

«Bugün Rab’bin yarattığı gündür, O’nun için sevinip coşalım » (Mezmur 117, 24) ! 

Biz, Roma’daki Papa XVI. Benediktus ile Ekümenik Patrik I. Bartholomaios’un kardeşçe buluşması, Allah’ın bir eseri olup O’nun armağanıdır. Dua ve paylaşımla, tam birliğe yönelik angajmanımızı yenilemek ve kardeş oluşumuzun sevincini ifade etmek üzere, bir kez daha bu karşılaşmayı mümkün kılan bütün iyiliklerin Yaradanına şükrediyoruz. Bu angajman Rab’bimizin iradesinden kaynaklanıyor ve Mesih’in Kilise’sinin Çobanları olan bizlerin sorumluluğuna dayanıyor. Aynı duygular, aynı kardeşlik tutum, sevgide ve gerçekte işbirliği ve birliğin paylaşımıyla, bu buluşmamızın Katolik ve Ortodoks, hepimiz için, cesaret verici bir işaret olmasını diliyoruz. Kutsal Ruh, Allah’ın istediği şekilde ve istediği zaman, tam birliğin yeniden oluşacağı o büyük günü hazırlamaya bize yardım edecektir. O zaman gerçekten de sevinip coşabileceğiz.

1. Diyalog, dua ve günlük kilise yaşamıyla dünyaya birliğin acil olduğunu gösteren ve ona ulaşabilmek için emin yollar çizen, Rab tarafından kutsanmış saygıdeğer seleflerimizi şükranla andık. Papa VI. Pavlus ve Patrik I. Atenagoras dünyanın kurtuluşu için Mesih İsa’nın ölüp dirildiği Kudüs’e hacılık yolculuğundan sonra, birçok kez burada Fener’de ve Roma’da biraraya geldiler. Bizlere, halen değerini koruyan, şahıslar ve Kiliseler arasındaki ilişkileri destekleyen ve esinleyenin gerçek sevgi diyalog olduğunun altını çizen, ortak bir deklarasyon bıraktılar : « Bu diyalog tek Rab Mesih İsa’ya tam sadakat ve Kiliselerin kendilerine özgü geleneklerine karşılıklı olarak saygıya dayanmalıdır » (Tomos Agapis, 195). Kutsal Peder II. Jean Paul ve Kutsal Peder I. Dimitrios’un karşılıklı ziyaretlerini unutmadık. Papa II. Jean Paul’ün ilk ekümenik ziyareti sırasında, ilahiyatla ilgili karma bir Komisyon kurulacağı ilan edilmişti. Katolik ve Ortodokslardan oluşan bu Komisyonun amacı tam birliği oluşturmaktı.

Roma Kilisesi ve Kostantinopolis Kilisesi ile ilgili ilişkilere değin, yüzyıllar boyunca Kiliselerimizin ilişkilerini olumsuz yönde etkileyen eski anatemaları silen görkemli Kilise kararını unutmamız mümkün değildir. Dua ve anlamlı hareketlerle, müminlerimizi bu doğrultuda aktif olmaya davet ediyoruz.

2. Kısa bir süre önce Belgrat’ta, Sırp Ortodoks Kilise’sinin cömertçe misafir ettiği, tüm üyelerin de hazır bulunduğu, ilahiyatla ilgili karma Komisyonunun, ilahiyat diyaloğunu yeniden başlatmasını derin bir sevinçle karşıladık. Çeşitli zorluklardan kaynaklanan birkaç yıllık aradan sonra, Komisyon, dostluk ve işbirliği ruhuyla, yeniden çalışmaya başlayabilmiştir. Yerel, bölgesel ve evrensel düzeyde « Kilise’de uzlaştırma ve otorite » konusunu işleyen Komisyon, Kilise’nin Kutsal sırlarına yönelik doğasına, kilise ve kilise hukukuyla ilgili etkileri inceleme safhasına girmiştir. Bu da, halen tartışma konusu olan, başlıca sorunları ele almayı sağlayacaktır. Geçmişte olduğu gibi, bu Komisyona emanet edilen çalışmayı hiç durmadan desteklemeye kararlıyız ve üyelerine de dualarımızla refakat edeceğiz.

3. Çoban olarak, en başta günümüz dünyasına İncil’i müjdeleme misyonu hakkında düşündük. « Gidin, bütün ulusları öğrencim yapın » (Matta 28, 19) misyonu, geleneksel olarak Hıristiyan kökenli ülkelerde bile her zamankinden fazla güncelliğini korumaktadır. Özellikle batı dünyasında gözlenen sekülarizasyonun, bağıntıcılığın ve nihilizmin artışı gözardı edilemez. Bütün bunlar, İncil’i günümüz kültürlerine uygun, yenilenmiş ve kuvvetli bir şekilde müjdelemeyi gerektiriyor. Geleneklerimiz, sürekli paylaşılması, önerilmesi ve güncelleştirilmesi gereken bir zenginlik oluşturmaktadırlar. Bu nedenle, bütün uluslar önünde, işbirliğimizi güçlendirip ortak tanıklıkta bulunmamız gerekiyor.

4. Avrupa birliğinin oluşumunda katedilen yolu olumlu değerlendirdik. Bu büyük girişimin önderleri, insanla ilgili her şeyi ve haklarına ilişkin, özellikle bütün özgürlüklerin tanığı ve kefili olan inanç özgürlüğünü şüphesiz göz önünde tutacaklardır. Azınlıklar, her birleşme girişiminde, kültürel ve inanç özgüllükleriyle korunmalıdırlar. Bizler, Avrupa’da diğer dinlere ve kültürel katkılarına açık olmakla birlikte, tarihe saygı duyarak, gelecekteki Avrupa’nın kültürüne ve insanlar arası ilişkilerin niteliğine her düzeyde katkıda bulunma amacıyla, bağlı olduğumuz kökenleri, gelenekleri ve Hıristiyan değerleri koruma gayretinde birleşmeliyiz. Ulusların Havarisi hakkında, Havarilerin İşleri Kitabının söyledikleriyle başlayarak, buluşmamızın gerçekleştiği bu toprakların çok eski tanıkları ve görkemli Hıristiyan zenginliklerini bu ortamda, anmamak mümkün değil. Bu topraklarda, İncil’deki mesajla eski kültürel gelenek birleştiler. Halen güncelliğini koruyan ortak olan Hıristiyan mirasımıza büyük katkıda bulunan bu bağ, gelecekte İncil ve birlik doğrultusunda meyveler vermeye devam edecek.

5. Hıristiyanların günümüz dünyasında yaşadıkları bazı yerlere dikkatimizi yönelttik. Onlar bu yerlerde yoksulluk, savaş ve terorizme karşı koyuyorlar, aynı zamanda da yoksullar, göçmenler, kadınlar ve çocuklar da farklı şekillerde sömürülüyorlar. İnsan Tanrı’nın imgesi ve O’na benzer yaratıldığından, bizler insan hakları doğrultusunda, her insana yönelik ekonomik, sosyal ve kültürel gelişme yönünde de, beraber etkin olmaya çağrılmaktayız. Teolojik ve etik geleneklerimiz, söylev vermede ve hareket etmede ortak davranmamıza, sağlam bir temel oluşturabilirler. Herşeyden önce, Allah adına masum kişileri öldürmenin hem Allah’ı hem de insan saygınlığını incittiğini beyan ederiz. Hepimiz, insana yeni bir hizmet vermek ve insan hayatını korumak için girişimde bulunmalıyız.

Rab’bimizin yaşadığı, acı çektiği, öldüğü ve dirildiği ve yüzyıllardan beri sayısız Hıristiyan kardeşlerimizin yaşamış olduğu Orta Doğu toprakları yüreklerimizde önemli bir yer tutmaktadır. Tüm kalbimizle bu topraklarda barışın yeniden oluşması ve çeşitli toplumlar, Kiliseler ve değişik dinler arasında birlikte yaşamın içtenlikle sürdürülerek güç kazanmasını candan arzuluyoruz. Bu nedenle, şiddet ve ayrımcılığın her şekliyle, mücadele etmek için, hem Hıristiyanlar arasında sıkı ilişkilerin, hem de dinlerarası gerçek ve dürüst diyalog ilişkilerinin kurulmasını teşvik ediyoruz.

6. Günümüzde, doğanın karşı karşıya bulunduğu tehlikeler yüzünden, bütün insanlık ve yaradılışa yansıyacak, olumsuz etkilerin bizleri endişelendirdiğini ifade etmek istiyoruz ve bunların sınır tanımayan ekonomik ve ilahiyat bilimsel gelişmeleriyle karşı karşıya kalınabilir. Din sorumluları olarak, Allah’ın yarattığını korumak ve gelecek nesillere yaşanabilir bir dünya bırakabilmek için, sarfedilen çabaları cesaretlendirip desteklemeyi bir görev sayıyoruz.

7. Son olarak, dünyanın her tarafında bulunan Kiliselerimizin müminleri, episkopos, papaz, diakos, rahip, rahibe, Kilise hizmetinde kadın ve erkek laikler ve tüm vaftizliler düşüncemiz sizlere yöneliyor. Diğer Hıristiyanları da Mesih’te selamlıyor, diyalog ve işbirliğine hazır olduğumuzu ve dua edeceğimizi temin ediyoruz. Ulusların Havarisinin sözleriyle hepinizi selamlıyoruz : « Babamız Tanrı’dan ve Rab İsa Mesih’ten sizlere lütuf ve esenlik olsun (2 Korintoslular 1, 2).

Fener, 30 Kasım 2006.

[01718-AA.01] [Testo originale: Francese]

Dopo la Firma della Dichiarazione Congiunta, il Santo Padre Benedetto XVI pranza con Sua Santità Bartolomeo I presso il Patriarcato Ecumenico. Partecipano al pranzo i Cardinali, Vescovi del Seguito Papale e alcuni Metropoliti del Patriarcato Ecumenico.

[B0615-XX.05]