Drodzy Bracia i Siostry, dobry wieczór!

Dzisiaj będziecie iść z Jezusem. Jezus jest Drogą, i my będziemy z Nim iść, ponieważ On szedł. Kiedy Jezus był wśród nas, był w drodze. Chodził, uzdrawiając chorych, troszcząc się o ubogich, czyniąc sprawiedliwość; chodził, przepowiadając, nauczając. Jezus idzie. Ale droga, która najbardziej wyryła się w naszych sercach, to droga na Kalwarię, droga krzyża. A dzisiaj wy, my, także ja z modlitwą raz jeszcze przemierzymy drogę krzyża. I będziemy patrzeć na przechodzącego Jezusa, i pójdziemy razem z Nim.

Droga Jezusa to Bóg, który wychodzi od siebie samego, wychodzi od siebie samego, aby iść pośród nas. Słyszymy to wiele razy podczas Mszy św.: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami”. Pamiętacie? A Słowo stało się człowiekiem i chodziło wśród nas. I czyni to z miłości. Czyni to z miłości. A krzyż, który towarzyszy każdemu Światowemu Dniu Młodzieży, jest ikoną, jest symbolem tej wędrówki. Krzyż jest najgłębszym sensem największej miłości, miłości, którą Jezus chce ogarnąć nasze życie. Nasze? Tak, twoje, twoje, twoje, życie każdego z nas. Jezus idzie dla mnie. Wszyscy musimy to powiedzieć. Jezus podejmuje tę drogę dla mnie, aby oddać za mnie swoje życie. A nikt nie ma większej miłości niż ten, kto oddaje życie za swoich przyjaciół, niż ten, kto oddaje życie za innych. Nie zapominajcie o tym: nikt nie ma większej miłości niż ten, kto oddaje życie, a tego uczył Jezus. Dlatego, kiedy patrzymy na Ukrzyżowanego, tak bardzo bolejącego, co jest czymś tak trudnym, widzimy piękno miłości, która oddaje swoje życie za każdego z nas. Pewna mocno wierząca osoba powiedziała zdanie, które bardzo mnie uderzyło. Powiedziała: „Panie, ze względu na Twoją niewysłowioną mękę mogę uwierzyć w miłość”. Panie, ze względu na Twoją niewysłowioną mękę mogę uwierzyć w miłość.

Jezus idzie, ale ma na coś nadzieję, ma nadzieję na nasze towarzystwo, ma nadzieję, że spojrzymy... Nie wiem, spodziewa się, że otworzy okna mojej duszy, twojej duszy, duszy każdego z nas. Jakże okropne są zamknięte dusze, które sieją w środku i uśmiechają się wewnątrz! Nie widzą sensu. Jezus idzie i ma nadzieję, że swoją miłością, swoją czułością nas pocieszy, że otrze nasze łzy.

Teraz zadam wam pytanie, ale nie odpowiadajcie na nie głośno, niech każdy odpowie sobie w duchu. Czy czasami płaczę? Czy są rzeczy w życiu, które wywołują we mnie płacz? Wszyscy płakaliśmy w życiu i nadal płaczemy. A Jezus jest tam z nami, On płacze z nami, ponieważ towarzyszy nam w ciemności, która pobudza nas do płaczu.

Teraz na chwilę zamilknę, i niech każdy powie Jezusowi, z jakiego powodu płacze w życiu; niech każdy z nas powie Mu to teraz, w milczeniu.

[chwila milczenia]

Jezus swoją czułością ociera nasze ukryte łzy. Jezus pragnie wypełnić swoją bliskością naszą samotność. Jakże smutne są chwile samotności! On tam jest, On chce wypełnić tę samotność. Jezus chce wyciszyć nasz strach, twój strach, mój strach, te mroczne lęki chce wypełnić swoim pocieszeniem. I ma nadzieję, że nas pobudzi do podjęcia ryzyka miłowania. Ponieważ, wiecie to, wiecie to lepiej ode mnie – miłowanie jest ryzykowne. Trzeba podjąć ryzyko miłowania. Jest to ryzyko, ale warto je podjąć, a On nam w tym towarzyszy. Zawsze nam towarzyszy. Zawsze idzie. Zawsze, przez całe życie jest z nami.

Nie chciałbym mówić wiele więcej. Dzisiaj pójdziemy z Nim, drogą Jego cierpienia, drogą naszych niepokojów, drogą naszych samotności.

A teraz w chwili ciszy niech każdy z nas pomyśli o swoim cierpieniu, pomyśli o swoich niepokojach, o swoich nędzach. Nie lękajcie się, pomyślcie o tym. I pomyślcie o pragnieniu, aby dusza znów zaczęła się uśmiechać.

[chwila milczenia]

A Jezus idzie aż na krzyż, umiera na krzyżu, aby nasza dusza mogła się uśmiechać. Amen.