Drodzy Bracia i Siostry, jestem szczęśliwy, że mogę was przywitać, gdy zebraliście się, aby podjąć refleksję nad odpowiedzią, jaką Kościół daje na kryzys wykorzystywania seksualnego małoletnich ze strony członków Kościoła oraz nad tym, w jaki sposób może on odpowiedzieć jeszcze bardziej adekwatnie na ten najcięższy nieporządek, jakiemu stawiamy czoło.

Zwracając się do przewodniczących Konferencji episkopatów świata, zebranych w Rzymie w lutym 2019, wyraziłem moją zachętę, aby zapewnili, by dobro ofiar nie było zepchnięte na drugi plan z powodu źle pojętej troski o wizerunek Kościoła jako instytucji. Przeciwnie, tylko mierząc się z prawdą o tych okrutnych zachowaniach i szukając pokornie przebaczenia ofiar i ocalonych, Kościół będzie mógł odnaleźć swoją drogę, by znowu z ufnością mógł zostać uznany za miejsce przyjęcia i bezpieczeństwa dla tych, którzy są w potrzebie. Nasze wyrazy skruchy powinny się przemienić w konkretną drogę reformy, zarówno po to, aby zapobiegać dalszemu wykorzystywaniu, jak i po to, aby zagwarantować innym ufność, że nasze wysiłki doprowadzą do realnej i pewnej zmiany.

Zachęcam was do wsłuchania się w wołanie ofiar i do zaangażowania się, nawzajem i ze społeczeństwem w szerszym znaczeniu, w te ważne dyskusje, ponieważ dotyczą rzeczywiście przyszłości Kościoła w Europie środkowo-wschodniej - nie tylko przyszłości Kościoła, lecz także serca chrześcijanina. Dotyczą naszej odpowiedzialności.

Nie jesteście pierwszymi, którzy niosą odpowiedzialność za podjęcie tych kroków, które są tak konieczne, i jest też mało prawdopodobne, że będziecie ostatnimi. Wiedzcie jednak, że nie jesteście sami w tych trudnych czasach.

To pewne, że uznanie naszych błędów i naszych upadków może spowodować, że poczujemy się istotami podatnymi na zranienie i kruchymi. Ale może też stanowić czas wspaniałej łaski, czas ogołocenia, który otwiera nowe horyzonty miłości i wzajemnej służby. Jeśli uznamy nasze błędy, nie będziemy niczego się bać, bo to sam Pan doprowadzi nas do tego momentu.

„Bez żadnej złośliwości wobec kogokolwiek i z miłością wobec wszystkich” (A. Lincoln), zachęcam was, byście byli pokornymi narzędziami Pana w służbie ofiarom wykorzystywania, widzącymi w nich towarzyszy i protagonistów wspólnej przyszłości, ucząc się jedni z drugimi stawania się bardziej wiernymi i bardziej odpornymi po to, abyśmy razem mogli podejmować przyszłe wyzwania. Niech Pan wam błogosławi, niech Madonna was strzeże. I proszę was nie zapominajcie modlić się za mnie. Dziękuję.