Drodzy Bracia i Siostry, dobrej niedzieli!

Ewangelia z dzisiejszej liturgii (J 1, 29-34) przytacza świadectwo Jana Chrzciciela o Jezusie, po tym, jak Go ochrzcił w Jordanie. Mówi: „To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie” (w. 30).

To oświadczenie, to świadectwo ujawnia służebnego ducha Jana. On został posłany, żeby przygotować drogę Mesjaszowi, i robił to, nie oszczędzając się. Po ludzku można by pomyśleć, że zostanie mu przyznana „nagroda”, ważne miejsce w życiu publicznym Jezusa. Jednak nie. Jan po zakończeniu swojej misji potrafi się usunąć, wycofuje się ze sceny, żeby zrobić miejsce Jezusowi. Widział Ducha zstępującego na Niego (por. ww. 33-34), wskazał Go jako Baranka Bożego, który gładzi grzech świata, i teraz z kolei pokornie słucha. Z proroka staje się uczniem. Nauczał lud, gromadził uczniów i przez długi czas ich formował. A jednak nikogo nie przywiązuje do siebie. Jest to trudne, ale jest to oznaką prawdziwego wychowawcy – nieprzywiązywanie osób do siebie. Jan tak postępuje - prowadzi swoich uczniów śladami Jezusa. Nie jest zainteresowany tym, żeby mieć zwolenników dla siebie, żeby zyskać prestiż i sukces, ale daje świadectwo i potem się wycofuje, żeby wielu ludzi miało radość spotkania Jezusa. Możemy powiedzieć, że otwiera drzwi i odchodzi.   

Przez tego swojego ducha służby, przez swoją umiejętność robienia miejsca Jezusowi Jan Chrzciciel uczy nas jednej ważnej rzeczy – wolności od przywiązań. Tak, bowiem łatwo jest się przywiązać do ról i pozycji, do potrzeby bycia docenianym, uznawanym i nagradzanym. A choć jest to naturalne, nie jest dobre, bowiem służba wymaga bezinteresowności, troszczenia się o innych bez korzyści dla siebie i bez ukrytych motywacji, bez oczekiwania odwzajemnienia. Nam również przyda się pielęgnowanie, tak jak Jan, cnoty usuwania się na bok w odpowiedniej chwili, dając świadectwo, że punktem odniesienia w życiu jest Jezus. Usunięcie się na bok, nauczenie się odejścia - wypełniłem tę misję, odbyłem to spotkanie, usuwam się na bok i zostawiam miejsce Panu. Trzeba się nauczyć odejścia na bok, nietraktowania czegoś jako rekompensaty dla siebie.

Pomyślmy, jak ważne jest to w przypadku kapłana, który jest powołany do głoszenia i celebrowania, a nie do odgrywania czołowej roli czy dla korzyści, ale do tego, żeby prowadzić innych do Jezusa. Pomyślmy, jak ważne jest dla rodziców, którzy wychowują dzieci z licznymi poświęceniami, a potem muszą im pozwolić, by z wolnością obrały własną drogę w pracy, w małżeństwie, w życiu. Wspaniałe i słuszne jest, żeby rodzice nadal zapewniali swoją obecność, mówiąc dzieciom: „Nie zostawiamy was samych”, ale w sposób dyskretny, bez narzucania się. Wolność wzrastania. A to samo dotyczy innych dziedzin, jak przyjaźń, życie małżeńskie, życie wspólnotowe. Uwolnienie się od przywiązań własnego „ja” i umiejętność usunięcia się na bok kosztuje, ale jest  bardzo ważna – jest to decydujący krok, aby wzrastać w duchu służby, nie oczekując czegoś w zamian.

Bracia, siostry, spróbujmy się zastanowić: czy umiemy robić miejsce innym? Słuchać ich, zostawiać im wolność, nie przywiązywać ich do siebie, domagając się uznania? A także pozwolić im czasami mówić. Bez mówienia: „Przecież ty nic nie wiesz!”. Pozwalać mówić, robić innym miejsce. Czy przyciągamy innych do Jezusa, czy do siebie samych? A także, za przykładem Jana – czy umiemy cieszyć się z tego, że ludzie obierają własną drogę i idą za swoim powołaniem, nawet jeżeli wiąże się to z pewnym oderwaniem od nas? Czy cieszymy się z ich osiągnięć, szczerze i bez zazdrości? To oznacza pozwolenie, aby inni wzrastali.

Oby Maryja, Służebnica Pańska, pomagała nam zachowywać wolność od przywiązań, żebyśmy  robili miejsce Panu i dawali przestrzeń innym.

_______________________________________________________

Po modlitwie Anioł Pański:

Drodzy bracia i siostry, w dniach od 18 do 25 stycznia będzie się odbywał tradycyjny Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Tegoroczny temat jest zaczerpnięty od proroka Izajasza: „Zaprawiajcie się w dobru! Troszczcie się o sprawiedliwość” (1, 17). Dziękujmy Panu, który wiernie i cierpliwie prowadzi swój lud ku pełnej komunii, i prośmy Ducha Świętego, aby nas oświecał i wspierał swoimi darami.

Dążenie do jedności chrześcijan i droga nawrócenia synodalnego Kościoła są powiązane. Zatem, korzystając z tej okazji, ogłaszam, że w sobotę 30 września br. na placu św. Piotra odbędzie się Ekumeniczne czuwanie modlitewne, przez które zawierzymy Bogu prace XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów. Dla młodzieży, która przyjdzie na to czuwanie, będzie specjalny program przez cały weekend, przygotowany przez Wspólnotę z Taizé. Już teraz zapraszam braci i siostry wszystkich wyznań chrześcijańskich do uczestniczenia w tym zgromadzeniu ludu Bożego.

Bracia i siostry, nie zapominajmy o udręczonym narodzie ukraińskim, który tak bardzo cierpi! Bądźmy z nim przez nasze uczucia, naszą pomoc, naszą modlitwę.

A teraz pozdrawiam was, rzymian i pielgrzymów, tutaj zgromadzonych. W szczególności pozdrawiam wiernych hiszpańskich z Murcji oraz z Sciakki na Sycylii. Niech nawiedzenie grobu Piotra umocni waszą wiarę i wasze świadectwo.     

Wszystkim życzę miłej niedzieli. Proszę, nie zapominajcie o modlitwie za mnie. Dobrego obiadu i do zobaczenia.