|
BŁOGOSŁAWIONY SZYMON Z LIPNICY (1435/1440 c. - 1482) Foto Błogosławiony Szymon urodził się w Lipnicy Murowanej, na południu Polski, w latach 1435-1440. Jego rodzice, Grzegorz i Anna, dali mu zdrowe wychowanie, oparte na wartościach wiary chrześcijańskiej, i chociaż nie byli zamożni, starali się zapewnić mu należytą formację kulturową. Szymon był pobożny i odpowiedzialny, posiadał naturalną skłonność do modlitwy i szczególną miłość do Matki Bożej. W 1454 r. przeniósł się do Krakowa, by studiować na słynnej Akademii Jagiellońskiej. Właśnie w tym czasie św. Jan Kapistran zachwycał miasto świętością swego życia i swymi żarliwymi kazaniami, pociągając do powołania franciszkańskiego liczny zastęp wielkodusznych młodzieńców. 8 września 1453 roku ten włoski Święty założył w Krakowie pierwszy w Polsce klasztor Obserwantów pod wezwaniem św. Bernardyna ze Sieny, który krótko przedtem został kanonizowany. Z tego powodu Bracia Mniejsi tego klasztoru byli popularnie nazywani “Bernardynami”. W 1457 roku także młody Szymon, zafascynowany ideałem franciszkańskim, wolał nabyć drogocenną ewangeliczną perłę, rezygnując z przyszłości bogatej w sukcesy. Dlatego poprosił, razem z dziesięcioma swoimi kolegami studentami, o przyjęcie do klasztoru w Stradomiu. Pod mądrym kierownictwem magistra nowicjatu O. Krzysztofa z Varese, zakonnika wyróżniającego się wiedzą i świętością życia, Szymon z zapałem rozpoczął pokorne i ubogie życie Braci Mniejszych, przyjmując święcenia kapłańskie ok. roku 1460. Najpierw spełniał swą posługę w klasztorze w Tarnowie, gdzie był przełożonym wspólnoty. Następnie przeniósł się na Stradom (Kraków), niestrudzenie poświęcając się głoszeniu kazań, w słowach jasnych, pełnych żarliwości, wiary i mądrości, które pozwalały dostrzec jego głębokie zjednoczenie z Bogiem i częste rozważanie Pisma Świętego. Tak jak św. Bernardyn ze Sieny i św. Jan Kapistran, O. Szymon szerzył nabożeństwo do Imienia Jezus, uzyskując nawrócenie niezliczonych grzeszników. W 1463 r., jako pierwszy wśród Braci Mniejszych, otrzymał urząd kaznodziei w katedrze na Wawelu. Z powodu tego poświęcenia się ewangelicznemu kaznodziejstwu dawne źródła nadały mu tytuł: “praedicator ferventissimus”. Pragnąc oddać cześć świętemu Bernardynowi ze Sieny, który inspirował jego kazania, 17 maja 1472 r., wraz z kilkoma współbraćmi z Polski, przybył do L'Aquila, by uczestniczyć w uroczystym przeniesieniu ciała Świętego do nowej świątyni zbudowanej ku jego czci. Ponownie przybył do Italii w roku 1478 z okazji kapituły generalnej w Pawii. Miał wtedy możliwość spełnić swe ukryte pragnienie, by nawiedzić groby Apostołów w Rzymie, a potem udać się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Przeżył to doświadczenie w duchu pokuty, jako prawdziwy miłośnik Męki Chrystusa, żywiąc ukryte pragnienie przelania swojej krwi dla zbawienia dusz, jeżeli by tak się Bogu podobało. Jako naśladowca św. Franciszka, w swej miłości do Miejsc świętych, w razie gdyby został pochwycony przez niewiernych, przed podjęciem podróży nauczył się na pamięć Reguły Zakonu, «aby ją mieć zawsze przed oczyma duszy». Miłość Szymona do braci ujawniła się w nadzwyczajny sposób w ostatnim roku jego życia, gdy w Krakowie wybuchła epidemia cholery. Od lipca 1482 do 6 stycznia 1483 roku miasto było dotknięte plagą tej choroby. W powszechnym opuszczeniu, franciszkanie z klasztoru św. Bernardyna niestrudzenie otaczali opieką chorych, jak prawdziwi aniołowie pocieszenia. O. Szymon uznał, że to jest “czas sposobny” na świadczenie miłości i na dopełnienie ofiary ze swego życia. Docierał wszędzie, pocieszając, niosąc pomoc, udzielając sakramentów i głosząc pokrzepiające Słowo Boże umierającym. Szybko sam się zaraził. Znosił z nadzwyczajną cierpliwością cierpienia choroby, a będąc blisko końca swego życia, wyraził pragnienie, by go pochowano pod progiem kościoła, aby wszyscy po nim deptali. W szóstym dniu choroby, 18 lipca 1482, nie bojąc się śmierci, z oczyma utkwionymi w Krzyżu, oddał ducha Bogu. Kult “od niepamiętnych czasów” oddawany błogosławionemu Szymonowi, który wszedł do historii świętości serafickiej mając tytuł spragnionego zbawienia wszystkich,“Salutis omnium sitibundus”, został zatwierdzony przez błogosławionego Innocentego XI w dniu 24 lutego 1685. Sprawa jego kanonizacji, podjęta na nowo przez Papieża Piusa XII w dniu 25 czerwca 1948, w dniu dzisiejszym doszła szczęśliwie do końca, po uznaniu heroiczności jego cnót oraz cudownego uzdrowienia, przypisanego wstawiennictwu Błogosławionego, jakie miało miejsce w Krakowie w 1943 roku. Dekrety stwierdzające te fakty zostały promulgowane przez Ojca Świętego Benedykta XVI 19 grudnia 2005 i 16 grudnia 2006. Szymon z Lipnicy potrafił wspaniale połączyć zaangażowanie w ewangelizację i świadectwo żywej miłości, jakie wypływało z jego wielkiego umiłowania Słowa Bożego oraz braci najuboższych i cierpiących. Zakon Braci Mniejszych, przygotowując się do obchodów 800-lecia swego powstania (1209-2009), dostrzega w nim autentycznego świadka ubóstwa, pokory i prostoty, a także radości z należenia w całości do Pana i jednocześnie z bycia darem za życie braci. |